معرفی اجمالی محصول

دمنوش شنبلیله و گزنه و گشنیز کیسه ای نیوشا

• کاهش اضطراب و استرس
• ضد افسردگی
• بهبود کیفیت خواب
• تنظیم قند خون
• کاهش دردهای قاعدگی
• تسکین علائم یائسگی
• بهبود عملکرد غده تیروئید
• تقویت سیستم ایمنی بدن
• افزایش قدرت باروری
• تنظیم فشار خون

توضیحات

شنبلیله یا شنبلید یک گیاه یک‌ساله با گل‌های سفید و دانه‌های سفت، زردفام- قهوه‌ای، زاویه‌دار و متعلق به خانواده باقلاییان ( Fabacecae یا Fabaceae) است. ارتفاع آن به ۶۰-۳۰ سانتی‌متر می‌رسد. برگ‌های آن سه بخشی، دندانه‌ای و تخم‌مرغی شکل و به رنگ خاکستری- سبز هستند. هر یک از غلاف‌های شمشیری شکل نازک آن حاوی ۲۰-۱۰ دانه است. دانه‌های شنبلیله کوچک و طول آن‌ها ۵ میلی‌متر است.
بومی بخش‌های جنوبی اروپا و غربی آسیا است و طبق نظر برخی کارشناس‌ها و محقق‌ها، این گیاه ابتدا بومی ایران بوده است و سپس به سایر نواحی منتقل شد. شنبلیله به طور گسترده‌ای در هند، چین، آفریقا، الجزایر، عربستان صعودی، پاکستان، مصر، ترکیه، اکراین، اسپانیا و ایتالیا پرورش داده می‌شود.
توزیع گسترده کشت شنبلیله در دنیا، از مشخصه‌ی انطباق آن با شرایط آب وهوایی و محیط‌های رشد گوناگون است؛ ممکن است که شب‌های سردتر بر محتوای ساپوژنین (ساپونین‌های استروئیدی) دانه شنبلیله اثر مفید داشته باشد. در کتب سنتی به اسم حلبه معروف می‌باشد. در فرانسه به آن Trigonelle می‌گویند. نام این گیاه از کلمه یونانی Trigonou ، به معنای مثلث، به دلیل مثلثی بودن شکل برگچه‌ها و “foenum-graecum” به معنای “hay Greek “یا علف یونانی به دلیل کاربردهای فراوان آن در یونان باستان،گرفته شده است.

بسیاری از مردم گزنه را گیاهی آزار دهنده می دانند هر چند این گیاه از زمان های قدیم برای تهیه ی غذا، پوشاک و دارو استفاده می شد. نام علمی گزنه از کلمه ی لاتین به معنی «من می سوزانم» گرفته شده که به ویژگی گزندگی برگ های این گیاه اشاره دارد. نام انگلیسی آن از زبان آنگلوساکسون و از کلمه ی Noedl یا سوزن مشتق شده است. در اثر تماس بدن با کرک‌ های گزنده ی این گیاه محتویات سوزآور این کرک ها،که اسید فرمیک است، وارد پوست بدن شده و ایجاد سوزش می کند. گزنه در بیشتر نواحی مرطوب کشور خصوصاً در مناطق شمال، غربی و مرکزی ایران می روید.

گشنیز گیاه یکساله، علفی و از خانواده چتریان (Apiaceae یا Umbelliferae) است. در دماهای بالای ۴ درجه سانتی‌گراد جوانه می‌زند اما دمای مطلوب برای ژنوتیپ‌هایی با میوه‌های کوچک ۲۰-۱۷ درجه سانتی‌گراد و ژنوتیپ‌هایی با میوه‌های بزرگتر ۲۷-۲۲ درجه سانتی‌گراد است. پس از افزایش طول ساقه، گشنیز به دماهای پایین حساس ولی به خشکی مقاوم می‌شود. فرآیند کامل گل‌دهی آن در آب و هوای سرد و بارانی به طور قابل توجهی طولانی‌تر می‌شود در نتیجه تعداد میوه‌ها کاهش می‌یابند یا چندین میوه تنها یک مریکارپِ حاوی یک دانه خواهند داشت. میوه‌های گشنیز تقریبا گرد هستند و از دو مریکارپ که هر کدام حاوی یک دانه است، تشکیل شده‌اند. مریکارپ جزیی از میوه است که در زمان بلوغ از هم جدا می‌شود. دانه‌های گشنیز سبز مایل به قهوه‌ای و بسیار معطر هستند. درباره خاستگاه اولیه گیاه گشنیز اطلاعات کمی وجود دارد، اگرچه به طور کلی گفته می‌شود که گشنیز بومی نواحی جنوبی اروپا و غربی مدیترانه است. کارشناسان معتقدند که کاربرد آن حداقل به ۵۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح برمی‌گردد.
نام گشنیز از واژه‌های یونانی (koros) به معنی (حشره) یا (koriannon) به معنی (ساس) مشتق شده است.
نام آلمانی ” Wanzendill” و نام روسی ” klopovnik” این گیاه نیز از کلمات آلمانی و روسی به معنی (ساس= Bug) مشتق شده‌اند. این بو توسط ترکیبات آلدهیدی متفاوت موجود در روغن ضروری گیاه سبز ایجاد می‌شود. در طول رسیدن گیاه، این ترکیبات آلدهیدی ناپدید می‌شوند. در برخی منابع به شاخ و برگ گشنیز cilantro و به دانه‌های معطر آن coriander می‌گویند